Introwertyk w typologii Junga

Introwertyk w typologii Junga to osoba wykazująca ogólną postawę ukierunkowaną na doznania wewnętrzne. Postawa ta warunkuje całość procesów psychicznych, sposób postępowania, subiektywne doświadczenia a nawet kompensacyjne działanie nieświadomości. Samą postawę Jung określa jako centralną rozdzielnię, dzięki której z jednej strony regulowane jest postępowanie, z drugiej zaś kształtowane specyficzne doświadczenie. Typ postawy Jung określa jako ogólną energię psychiczną (libido) zakorzenioną w ustroju biologicznym od urodzenia. Może ona być ukierunkowana na zewnątrz, wtedy mamy do czynienia z EKSTRAWERTYKIEM, lub do wewnątrz – INTROWERTYK. W ten sposób powstają dwa przeciwstawne sobie typy postaw psychicznych różniące się sposobem postępowania, subiektywnym przeżywaniem i sposobem wentylowania podświadomości.

Introwertyk w typologii Junga – charakterystyka postawy

Punktem wyjściowym orientacji introwertyka jest podmiot. Przedmiot ma dla niego wartość drugorzędną i pośrednią oraz wobec którego wykazuje negatywną postawę. Jung uważa, że introwertyk ma negatywną lub niedostatecznie uformowaną relację między własnym ego a podmiotem zewnętrznym. Introwertyk jest z natury niezdecydowany, refleksyjny, sprawia wrażenie nieobecnego, podchodzi do spraw z obawami, ma skłonność do zachowań defensywnych i asekuracyjnych. Przejawiane przez niego zachowanie determinowane jest głównie przez czynniki subiektywne, co jest często przyczyną jego złego przystosowania się do świata zewnętrznego, wobec którego zazwyczaj zachowuje rezerwę. Jest najczęściej cichy, intelektualny, uporządkowany, wstrzemięźliwy emocjonalnie i ukierunkowany na wartości. Najlepiej się czuje w małych grupkach serdecznych przyjaciół. Introwertyk potrafi skupić się na jednej rzeczy na tyle silnie, że nie przeszkadza mu wtedy otoczenie.

Introwertyk czuje się lepiej tam, gdzie nie ma zbyt wielu stymulacji doznaniowych, czyli w spokojnym towarzystwie, bez specjalnych przewrotów i nowości, gdzie nie musi kontaktować się ze zbyt wieloma osobami.

Introwertyk potrzebuje mieć swoje ulubione otoczenie, w którym dobrze się czuje. Lubi czuć wokół siebie przestrzeń, która należy tylko i wyłącznie do niego. W przypadku braku takiej możliwości czuje się źle. Potrzeba posiadania własnej przestrzeni to nie tylko przestrzeń fizyczna, ale również prywatna sfera ich umysłu w której może przebywać tylko on i nikt więcej.

Energia psychiczna introwertyka pochodzi z wewnątrz. Zdobywa ją, zajmując się w samotności różnymi czynnościami, przy których nie potrzebuje żadnego towarzystwa. Obecność na różnego rodzaju spotkaniach, w których uczestnicy duża grupa ludzi, jest dla niego wyczerpująca. Źle znosi takie sytuacje. Czasami osoby o typie introwertyka wini się za to, że psują zabawę, przy czym introwertyk nigdy nie robi tego umyślnie. Po prostu rzeczy atrakcyjne dla ekstrawertyków uznaje za męczące.

Jeśli introwertyk znajdzie się w grupie ludzi, szczególnie jeśli są to osoby nieznajome, to może czuć się osamotniony.

Introwertyk w typologii Junga – źródła konfliktów

Postawa introwertyka zazwyczaj utrzymuje się w życiu danej osoby dopóki nie znajdzie się on w sytuacji, w której jednostronność postawy uniemożliwia przystosowanie się do rzeczywistości. Sytuacja taka często polega na tym, że dana osoba nawiązując ścisłe stosunki z osobą przeciwstawnego typu (ekstrawertykiem) zderza się równocześnie z odmiennością dotyczącą spoglądania na świat i przyjmowania odmiennych wartości. Porozumienie wtedy może stać się trudne, gdyż każda strona przypisuje drugiej winę za problemy związane z relacją. Dzieje się tak często z tego powodu, iż druga osoba posiada takie cechy, których człowiek u siebie nie dostrzega, których w sobie nie rozwinął i które wskutek tego znajdują się w nim tylko w formie podrzędnej. Przeciwieństwo typologiczne jest często istotną psychologiczną przyczyną trudności w związkach, między rodzicami a dziećmi czy w stosunkach między przyjaciółmi. Trudności te mogą mieć miejsce również w stosunkach zawodowych, a nawet mogą dotyczyć różnic społecznych i politycznych. Wszystko, czego człowiek nie uświadamia sobie we własnej psyche, rzutuje w takich przypadkach na przedmiot i dopóki człowiek tych rzutowanych treści nie rozpozna w sobie samym, będzie czynił z przedmiotu kozła ofiarnego. Zadaniem etycznym jest wówczas realizowanie w sobie przeciwstawnej postawy, która strukturalnie znajduje się w każdym człowieku. Przez świadome jej zaakceptowanie i rozwijanie dana osoba nie tylko może osiągnąć równowagę, ale również uczy się lepiej rozumieć innych ludzi.

Introwertyk w typologii Junga: relacja introwersja – ekstrawersja

Wg Junga nie ma zarówno typowych introwertyków jak i ekstrawertyków. Każdy z nas posiada cechy obu postaw.

Introwertyk w typologii Junga posiada w swojej postawie stosunek kompensacyjny pomiędzy introwersją ekstrawersją. Jeśli świadomość jest introwersyjna to z kolei kierunek nieświadomości jest ekstrawersyjny. Nieświadomość introwertyka ma nastawienie pozytywne, będące w zgodzie z całym światem, jest ufna i prospołeczna. Gdy u introwertyka przebija się przeciwstawna nieświadoma postawa, staje się w pewnym stopniu ekstrawertykiem.

Ekstrawersja lub introwersja są w życiu tego samego człowieka stałym sposobem reagowania, która może się również przeplatać. Jung uważa, że posiadana postawa może się zmieniać z upływem czasu, rozwoju osobistego, doświadczeń życiowych czy psychoterapii. Oznacza to, że postawa introwertyka może zmienić się na rzecz ekstrawertyka i odwrotnie. Określone fazy w życiu człowieka charakteryzują się jedne ekstrawersją, inne są bardziej introwersje. Przykładem może być okres dojrzewania odznaczający się ekstrawersją czy okres klimakterium, który jest fazą bardziej introwersyjną.

W kontrolowanych przez siebie sytuacjach wielu introwertyków zachowuje się w sposób bardzo ekstrawertywny. Ich właściwe cechy mogą zatem zostać ukryte przed innymi na długi czas.

Jung uznaje możliwość istnienia niezależnie obok siebie dwóch postaw. W zależności od sytuacji, kontekstu i stanu danej osoby raz może dominować postawa introwertyka a raz ekstrawertyka.

Introwertyk może poczuć pragnienie spotkania się z ludźmi, porozmawiania z kimś, rozkoszowania się świeżym powietrzem i odczuwania radości z powodu tego, że świat jest piękny. Generalnie jednak podstawowa preferencja zarówno u ekstrawertyków, jak i introwertyków znowu dojdzie do głosu, a druga strona medalu ponownie skryje się w cieniu. Ta mocniejsza, bardziej widoczna strona, to jest to, w jaki sposób sami siebie opisujemy i jak chcemy, aby inni nas postrzegali. Nasze cechy komplementarne – swoje przeciwieństwo opisujemy jako coś, co przejawia się u nas od czasu do czasu lub czasem może nas spotkać albo coś, czemu musimy się poddać. Jest to czasami uważane za ustępstwo lub przejaw słabości w sytuacji, kiedy stajemy twarzą w twarz z okolicznościami silniejszymi niż krucha ludzka istota. Ta druga strona bywa zazwyczaj słabiej rozwinięta, o gorszej strukturze.

Introwertyk w typologii Junga – zmiana postawy

Zmiana postawy może być dokonana jedynie poprzez „wewnętrzną przebudowę”, zmianę struktury psyche, albo też przez spontaniczne przeistoczenie (które także jest uwarunkowane biologicznie) lub drogą mozolnego psychicznego rozwoju, na przykład drogą „analizy”. Z reguły przeciwieństwo świadomej i nieświadomej postawy uwidacznia się dopiero w drugiej połowie życia. Ludzie po przekroczeniu czterdziestego roku życia nagle stwierdzają, że pomimo przekonania co do słuszności własnego postępowania nie mogą sprostać trudnościom domowym albo że nie są wystarczająco przystosowani do swej pozycji zawodowej itd. Jeśli chcemy to zjawisko należycie zrozumieć, to trzeba je traktować jako oznakę i ostrzeżenie, że teraz funkcja podrzędna również (ekstrawersja) dopomina się swoich praw i że konfrontacja z nią stała się koniecznością. Konfrontacja owa odgrywa największą rolę przy rozpoczynaniu analizy podejmowanej w tym wieku.

Introwertyk – wzorzec komunikowania się i relacji

Zilustrowanie typowej komunikacji pomiędzy ekstrawertykiem i introwertykiem nie jest proste. Typowy introwertyk mówi mało. Tam, gdzie ekstrawertyk widzi okazję do poznania kogoś nowego, rozmowy, introwertyk odczuwa głęboką izolację i osamotnienie. Nie oznacza to, że introwertyk jest osobą antyspołeczną. Też lubi spotykać się z przyjaciółmi, ale na innych zasadach niż ekstrawertyk. Różnica polega przede wszystkim na tym, że interakcja z drugim człowiekiem jest dla introwertyka wyczerpująca, osłabia go. Dlatego też musi on od czasu do czasu znaleźć takie miejsce, gdzie będzie mógł przebywać sam ze sobą i poświęcić się czynnościom, które sprawiają mu przyjemność. W ten sposób odnowi swoje zasoby energii.

Nawiązując nową relację ma skłonność do pierwotnej reakcji wycofania się z niej, tak jakby po cichu mówił do siebie NIE, a dopiero potem następuje u niego właściwa reakcja.

W sferze kontaktów międzyludzkich jest zwolennikiem głębokich, ale nielicznych związków.

Introwertyk w typologii Junga – kluczowe cechy

• woli dokładnie przemyśleć sprawy
• często mówi „Muszę się zastanowić”
• woli przebywać w ciszy i spokoju oraz mieć czas wyłącznie dla siebie
• ma często wrażenie, że ktoś zamierza naruszyć jego prywatność
• potrafi się skoncentrować do tego stopnia, że nie słyszy bodźców zakłócających funkcjonowanie (rozmowa, radio)
• jest uważany za osobę wstydliwą
• potrafi uważnie słuchać innych
• w relacjach najlepiej czuje się z osobami najbliższymi i najdroższymi
• źle znosi sytuację przerywania wypowiedzi
• oczekuje możliwości spokojnego wyrażenia swojej opinii tak, aby Ci nikt nie przerywał,

Introwertyk – wartość postawy

Zasadniczym błędem jest ocenianie ekstrawersji lub introwersji jako postawy mniej lub bardziej wartościowej. Obie mają swoje uzasadnienie i swoje miejsce w świecie. Każda spełnia odmienną rolę w doskonaleniu świata.

Nasza kultura promuje bardziej ekstrawertyków. Cechy ekstrawertywne są utożsamiane z pozytywnymi: towarzyski jest lepszy niż zamknięty w sobie, żywy i aktywny bardziej preferowany niż wstydliwy i izolujący się, zwolennik zmian i nowych rzeczy bardziej atrakcyjny niż ktoś ostrożny i powściągliwy. Być może dlatego introwertycy są trochę defensywni i sprawiają wrażenie, że czują się winni. To może doprowadzić do pogorszenia ich relacji z pozostałymi osobami. A w cale nie powinno tak być.

Cechy introwertyka takie jak skłonność do przemyśleń, skupianie się na świecie wewnętrznym, analizowanie, rozmyślanie predysponują osoby o takiej dominującej postawie do zawodów wymagających strategicznego i analitycznego myślenia. Proces tworzenia nowych rozwiązań w oparciu o głęboką analizę problemu to również domena introwertyków. Osoby sprawujące najwyższe stanowiska i zajmujące się tworzeniem strategii to właśnie często introwertycy posiadający zdolność roztrząsania alternatywnych rozwiązań potencjalnych trudności i problemów.

Również zawody związane z analizowaniem problemów, nauką czy projektowaniem są nieodłącznie związane z koniecznością skupienia i introwertywnym roztrząsaniem możliwości, konstrukcji czy teorii.

Chcesz sprawdzić jaki jest Twój typ osobowości? >>KLIKNIJ TUTAJ<<